As castañas dun ollar

Ollaba nos seus ollos e mergullábase nunha inmensa tristeza. 

Ollos que caían coma as castañas do outono que se esconden entre os pinchos dos ourizos. 

Ollaba e non podía ficar queda, coa dor palpitando nas súas pestanas de carbón. 

E morría unha primavera de flores esquecidas. Sentía que a verdade nunca fora mentida. 

Confiaba naquelo que temía. Tentaba arrincarlle aquela melancolía que escorregaba nunha bruma, 

como cando nena desprendía da súa dura pel as castañas quentes.

E sementaba unha esperanza entre as tebras, un sorriso que pulaba por fuxir.
                         
                                                     Ás veces... ás veces non te encontro.

   

                                                                                                              algún día del 2009...